odamdayım,
karanlık...
bir mum yakıp karşısına oturdum.
duvara yansıyan gölgemle yudumladım sevdamı
çocukluğumda yaptığım gibi:
baş parmaklarımı birleştirip,
diğer parmaklarımı kanat misali açıp
içimde yaşatıp büyüttüğüm mavilerime doğru uçurdum gölgemi,bir kuş gibi.
ve gittim
ardıma çok baktım bu kez
ardımdakileri gördüm
geldi...
durdun...
gittim...
ardımda gözler
ve ardımdan sallanan eller
dünyayı tersine çevirdim,
altta gelen,üstte gidenler...
eren ergül
mayıs 2009
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
1 yorum:
yüreğine sağlıkkk çok anlamlı olmuş :)
Yorum Gönder